حالمان خوش نیست.
نمیدانیم چه مرگمان است. دلتنگیم اما نمیدانیم برای چه (و شاید برای که).
گاه و بیگاه بهانه می‌گیریم. بهانه لبخندی که نیست و باید باشد. بهانه دستانی را که نیست.
در پیچ و خم اخم های همیشگی‌مان گاه میخندیم.
دلیل این یکی را خوب می‌دانیم. در خیالمان دستش را گرفته ایم، لب به لب می‌شویم از احساس وی، مستانه میخندیم و اندکی از آن لبخند را به واقعیت هایمان سوغات می‌آوریم. آری این لبخندهایمان سوغات خیال است.
